منصور
دوانیقى روزى به پدرم محمد بن اشعث گفت: اى محمد! فردی باهوش براى من پیدا
کن که مأموریت خطیرى به او بتوانم واگذار کنم. پدرم نیز دایی من، ابن
مهاجر را معرفى کرد.

منصور به او گفت: این پول را بگیر و به مدینه
نزد عبدالله بن حسن و جماعتى از خاندان او از جمله جعفر بن محمد علیه
السلام برو و به هر یک مقدارى پول بده و بگو: من مردى غریب از اهل خراسان
هستم که گروهى از شیعیان شما درخراسان این پول را داده‌اند تا به شما بدهم
مشروط بر این که قیام علیه حکومت کنید و ما از شما پشتیبانى مى‌کنیم.

وقتى پول را گرفتند، بگو: چون من واسطه هستم، با دست خط خود، رسیدی بنویسید و به من بدهید.

ابن
مهاجر برای انجام مامورت به مدینه آمد و بعد از مدتى نزد منصور برگشت. آن
موقع پدرم هم نزد منصور بود. منصوربه ابن مهاجر گفت: تعریف کن! چه خبر؟

ابن
مهاجر گفت: پول ها را به مدینه بردم و به هر یک از خاندان مبلغى دادم و
قبض رسید از دست خط خودشان گرفتم غیر از جعفر بن محمد علیه السلام.

وقتی
سراغ ایشان را گرفتم، در مسجد مشغول نماز بود. پشت سرش نشستم، او تند
نمازش را به پایان برد و بى آن که من سخنى بگویم به من گفت: اى مرد! از
خدا بترس و خاندان رسالت را فریب نده که آنها سابقه نزدیکى با دولت بنى
مروان دارند وهمه ( براثر ظلم) نیازمندند.

من پرسیدم: منظورتان چیست؟ آن حضرت سرش را نزدیک گوشم آورد و آن چه بین من و تو بود، باز گفت.

مثل این که او سومین نفر ما بود.

منصور
گفت: اى پسر مهاجر، بدان که هیچ خاندان نبوتى نیست مگر این که در میان
آنها محدثى (فرشته‌اى از طرف خدا که با او تماس دارد و اخبار را به او خبر
مى‌دهد) هست و محدث خاندان ما جعفربن محمد علیه السلام است.

داستان
که به اینجا رسید، پدرم منقلب شد و به فکر فرو رفت و درباره خاندان پیامبر
تجدید نظر کرد و همین (اقرار دشمن) باعث شد که ما به تشیع روى آوریم.¹